Parlar ed escriure "a la nòstra mòda" , quo es a dire en occitan, d'en prumier en brava e plana lenga lemosina e lo prumier fuguet lo meu pairin e tota 'na tiera d'autres, e un remirable professor que desire aurá saludar, un gascon emb originas variadas tan coma io(occitanas gasconas e creòlas reunionas), Peir Bèc.
Peir Bec era l'autor d'un remirable libreton de presentacion de la lenga d'Òc pareguda dins la colleccion universataria parisenca de lenga francesa de las PUF (Presses Universitaires de France: "La langue Occitane") ed una antologia daus trobadors que me dedicacet i a vint e cinc ans a l'occasion d'una brava serada trobadorenca a Paris i avia escrich "emb remembre d'una serada trobadorenca".
Curiosament quo es l'efiech de demorar luenh de Peirigòrd e d'Aquitania (e d'Occitania) que me faguet qu'aguei mestier de tornar trobar lo contacte de la lenga.
Dins lo mezeis temps , seguia lo cors de l'Institut d'Estudis Occitans d'a Paris e de la Maison dau Peirigòrd (emai s'era de sarlades 'na forma de lengadocian força pròcha dau lemosin), cors que m'ajudarem ad escriure melhor dins los mots de la mia lenga.
E mai, aprenguei a comprener emai a parlar emb dau monde d'autres ranvers, lo lengadocian coma lo JF Còsta un ariejés de Scèus (Sceaux) que parlava tanben plan lo català e lo gascon, e lo provençau...l'occitan quo es un pauc çò que d'autres apelen l'Auberja Espanhòla.
Inscription à :
Publier les commentaires (Atom)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire