Hiu/Fiau en dus/dos parlars: d'un cap a l'autre.

Ten, coma demòre aici a Pau, vila bearnesa e gascona ensajarai d'escriure a l'encòp un fiau dins lo dos parlars occitans qu'aime benleu lo mielh, lo lemosin d'enfancia, brèç de la prima parladura  d'enfancia, e lo gascon , subretot en Bearn brèç de la dosesma e pas mens brava dempuei que i demòre fai un brave detzenat d'annadas.

Ten, e com jo e damori aciu , a Pau, vila bearnesa e gascona qui ensajarèi e d 'escríver a l'encòp un hiu dens los parlars occitans qu'aimi çò mielhèr, lo lemosin d'enfancia, brèç de la prime parladura d' enfancia, e lo gascon, sustot en Bearn, brèç de la dusau e nat mensh beròia dempuish qui damori ha un beth detzenat d'annadas.

Benleu un mejan de far coniesser un pauc de Peirigòrd aus Gascons e Bearnes e,
bethlhèu un de har coneishèr un drin de Bearn taus Peirigòrds e Lemosins.

Mas que dire a chamhar(chamjar) de parlar i auria 'na forma de diglossia segonda, una paur, possible, d'esser ridicul de parlar lemosin a Pau e gascon a Peiriguers?
Me remembre enquera dau jorn ente lo meu pairin que seguia sa cura a Cautarets ensajet de parlar coma (emb, amb, dab) un paisan de Bigòrra e cai-que -delai aquò fonccionava,  coma per demontar l'unitat prigonda de la lenga nòstra maugrat de las diferenças tan bravas.

M'an balhat l'enveia de parlar e d'escriure a la nòstra mòda...

Parlar ed escriure "a la nòstra mòda" , quo es a dire en occitan, d'en prumier en brava e plana lenga lemosina e lo prumier fuguet lo meu pairin e tota 'na tiera d'autres, e un remirable professor que desire aurá saludar, un gascon emb originas variadas tan coma io(occitanas gasconas e creòlas reunionas), Peir Bèc.

Peir Bec era l'autor d'un remirable libreton de presentacion de la lenga d'Òc pareguda dins la colleccion universataria parisenca de lenga francesa de las PUF (Presses Universitaires de France: "La langue Occitane") ed una antologia daus trobadors que me dedicacet i a vint e cinc ans a l'occasion d'una brava serada trobadorenca a Paris i avia escrich "emb remembre d'una serada trobadorenca".
Curiosament quo es l'efiech de demorar luenh de Peirigòrd e d'Aquitania (e d'Occitania) que me faguet qu'aguei mestier de tornar trobar lo contacte de la lenga.
Dins lo mezeis temps , seguia lo cors de l'Institut d'Estudis Occitans d'a Paris e de la Maison dau Peirigòrd (emai s'era de sarlades 'na forma de lengadocian força pròcha dau lemosin), cors que m'ajudarem ad escriure melhor dins los mots de la mia lenga.
E mai, aprenguei a comprener emai a parlar emb dau monde d'autres ranvers, lo lengadocian coma lo JF Còsta un ariejés de Scèus (Sceaux) que parlava tanben plan lo català e lo gascon, e lo provençau...l'occitan quo es un pauc çò que d'autres apelen l'Auberja Espanhòla.